Catherine kan wegens haar MS-gerelateerde klachten haar werk niet langer uitvoeren. Catherine heeft lange tijd doorgewerkt tegen de adviezen van haar omgeving in, omdat ze graag mee wilde blijven doen met het ‘echte leven’. Iedere avond als ze thuis kwam kon ze echter niets meer. Het huishouden en de zorg voor haar kinderen werden steeds zwaarder. Daarom kreeg ze het advies om eens met een ergotherapeut te gaan praten.
Catherine moest van haar ergotherapeut een paar dagen een dagboekje bijhouden. Het was een behoorlijk werk vond ze, want ieder half uur moest ze opschrijven wat ze aan het doen was. Achteraf is ze blij dat ze dat heeft gedaan. Nadat de therapeut haar ‘dagboek’ had bekeken, vertelde zij haar dat er best een aantal dingen af konden, en daardoor ook weer andere dingen er bij. Het was soms best even slikken, om niet te doen wat Catherine vond dat ze moest doen. Maar nu ze haar nieuwe ritme te pakken heeft begrijpt ze wel waarom dit moest. Ze begrijpt nu welke handelingen haar veel energie kosten, en dat ze die dus niet achter elkaar moet doen.
Ook heeft de ergotherapeut samen met Catherine bekeken wat precies de handelingen zijn waardoor de werkdagen voor Catherine te zwaar zijn geworden. Het bleek voornamelijk te gaan om ‘het zitten op kantoor’, typen en langere tijd de concentratie vasthouden.
Samen hebben ze gekeken naar mogelijkheden voor aanpassingen in de werkhouding. De verdeling van de werkdag is ook onder de loep genomen. Nu, een paar maanden later heeft Catherine het voor elkaar; ze werkt weer gedeeltelijk. Er is een andere bureaustoel aangeschaft en de werkgever ging akkoord met een extra pauze tussendoor. Na een klein rondje buiten lopen bleek Catherine zich namelijk weer goed te kunnen concentreren.
Tijdens de therapie heeft Catherine ook geleerd beter te communiceren over haar kunnen. Haar man en kinderen weten nu precies wat ze van Catherine kunnen verlangen, en overvragen haar niet meer.
